Święty gaj

Słońce miało się ku zachodowi. Siwowłosi starcy w równie siwych togach zmierzali w stronę dębowego gaju. Owym świętym gajem opiekował się druid imieniem Włościwoj, to właśnie on zwołał to nietypowe zebranie. Najstarsi z mędrców przybywali z daleka, poinformowani śpiewem ptaków i szumem liści.

Włościwoj z właściwym sobie namaszczeniem rozpalał małe ognisko, używając do tego jedynie martwych gałązek, które same odpadły z drzew. Inni druidzi zbierali się w koło, lecz żaden z nich nie odzywał się ni słowem.

Dopiero gdy zebrali się wszyscy, Włościwoj podniósł się z ziemi, pokiwał głową i przemówił głosem mocnym, lecz już nieco zachrypniętym z racji sędziwego wieku druida.

– Moi drodzy, zebraliśmy się tu dzisiaj, by porozmawiać o sprawie nurtującej mnie od dłuższego czasu. – Stary druid mówił powoli, nie śpieszył się, właśnie tak mówiłyby drzewa gdyby dane im było mówić. – Najstarszy z nas Witomysł, ten który widzi przyszłość, uchyli mi jej rąbka. Niestety nie mógł tu przybyć i opowiedzieć tego sam, z racji swego wieku. Wysłał więc mnie, był poniósł wam to przesłanie.

Druidzi słuchali wszystkiego z właściwym sobie spokojem. Kiwali głowami, bądź opierali się o swoje laski. Witomysł natomiast mówił dalej. Opowiadał o wizji najznamienitszego wśród druidów, o wizji zmiany świata. O tym, że książę Mieszko chce przyjąć chrzest i o tym jak to odmieni losy ludzkości.

– Najpierw zostaną zapomniani nasi bogowie słowiańscy i wkrótce bez modlitw stracą swą moc. Potem nie będzie komu czcić świętych gajów, niedługo nikt nie będzie szanował przyrody. Wybuchnął wojny na tle religijnym, a polanie będą ludem uciśnionym. Ale jeśli uda nam się to powstrzymać, nasi bogowie wesprą nas i będą błogosławić swojemu ludowi. Bóg chrześcijan jest mocny. Ale moc bogów zależy od siły ich wyznawców. Jeśli będziemy trzymać się starych wierzeń, polanie będą narodem miłującym się i potężnym. Inne narody będą przed nami klękać i zazdrościć osiągnięć. Bo Polacy to wspaniały lud, muszą tylko chcieć.

– No dobrze lecz co możemy zrobić by powstrzymać chrześcijaństwo? – Zapytał Sobierad z olchowego lasu.

– Musimy pozbyć się księżniczki Dobrawy, to ona zaćmiła umysł naszego władcy i pomazańca bogów. Ona swoim grzesznym ciałem odciąga Mieszka od naszych bogów.

– To w brew zasadom, my druidzi nie możemy, niszczyć dzieł natury, nawet jeśli nie są nam na rękę. – Oburzył się Racibor, druid Bieszczad.

– Czasem nie ma wyboru.

– Zawsze jest wybór!

– Musimy chronić nasze święte gaje.

– Matka natura nie pozwoli zniszczyć naszych drzew, ona jest potężniejsza niż każdy człowiek. Potężniejsza niż nasi bogowie i bóg chrześcijan razem wzięci.

– Nie bluźnij! Świętowit stworzył świat i to on ma największą władze! – Rzekł Częstowoj, ciszej dodając coś o starym zgrzybiałym dziadzie za jakiego miał Racibora.

– Mów co chcesz, ja swoje wiem.

– Spokojnie bracia, nie kłucie się. W istocie nie ważne kto stworzył świat, teraz ważne jest abyśmy nie pozwolili go zniszczyć. – Zażegnał konflikt Witomysł.

– Mów więc co zamierzasz czynić. – Odparli druidzi.

– Jeden z nas uda się odnaleźć księżniczkę Dobrawę, a gdy ta będzie spożywać wieczerze wyśle drozda by zatruł jej posiłek sokiem z wilczych jagód.

Druidzi długi czas spierali się nad słusznością tego czynu. Słońce zdążyło zajść i wstać dwa razy. Lecz w końcu postanowi. Jedna śmierć miała pozwolić zachować porządek, w naturze. Wysłano więc najmłodszego z druidów Mścigniewa, w daleką podróż do Czech.

Mścigniew miał zaledwie pięćdziesiąt-pięć lat i było mu żal młodej księżniczki. Zamiast więc wysłać drozda z wilczymi jagodami, wysłał go z przydrożnym kwiatem, o niebieskich płatkach, zwanym żmijowiecem zwyczajnym.

Roślina ta w odpowiednich dawkach była stosowana jako lek przeciwbólowy i środek podawany po ukąszeniu przez węża. Dzięki temu Dobrawa miała mieć łagodną śmierć.

Księżniczka zjadła zatruty posiłek i zapadła w letarg, a Mścigniew czem prędzej opuścił Czechy. Jednak Dobrawa nie zmarła, gdyż dawniej gdy była małą dziewczynką ukąsił ją wąż i leczono ją żmijowcem zwyczajnym. Przez to uodporniła się na jad. Wkrótce potem Mieszko przyjął chrzest. Potem zapomniano o czczonych bogach. A dziś już nikt nie pamięta o świętych gajach i strzegących ich druidach.

KONIEC

Autor: Kamil Bury
Praca na I konkurs opowiadaniowy Słowiański Bestiariusz.

Podobne posty:

• Legenda o ustanowieniu Nocy Świętojańskiej
• Ku chwale przodkom
• Perun Z1
• Ofiara dla Bogów
• Pamięć ojców